دلم برای زمستان تنگ شده‌است. برای کاپشن‌م. برای کفش‌م. برای شال و کلاه‌م.
برای این‌که صبح که بیدار می‌شوم هوا تاریک باشد و به‌شدت سرد. چندین لباس روی هم بپوشم و باز هم تا ظهر از سرما بلرزم.
روزهای زمستان دوست داشتنی‌ترین‌ند. به همان اندازه که روزهای تابستان نفرت انگیزند.
سرما و شال و کلاه و کاپشن در روزهای سرد، ایده‌آل‌ترین‌ند.
دلم بدجوری سرما می‌خواهد. برف می‌خواهد. باران می‌خواهد. چرا تابستان هیچ زیبایی ندارد؟
چیزهایی هست که نمی‌توانی تحمل‌شان کنی ولی مجبوری. مجبوری کنار بیایی،
ما از بچگی تمرین عادت می‌کنیم. وقتی از درسی بدمان می‌آید، مجبوریم به مدارا.
وقتی تحمل‌مان تمام می‌شود نباید دم بزنیم، راستش نمی‌دانم چرا؛ ولی می‌دانم مجبوریم به مدارا و این را از بچگی برای ما اجبار می‌کنند.
وقتی از همان بچگی نود درصدکارهای روزمره‌ات را مجبورت می‌کنند که انجام دهی و نه از روی دلخواه؛ روزی که هنوز سن زیادی هم نداری پر می‌شوی از تحمل و اجبار و نفرت. تحمل چیزهایی که نفرت داری و اجبار برای تحمل‌شان.
مغزت پر می‌شود از خیلی چیزهای بیهوده. مغزت خسته می‌شود و سن‌ش از پیرترین آدم دنیا هم بیشتر می‌شود وقتی تو فقط شانزده‌سال بیشتر نداری.
آقامون سیدعلی صالحی می‌گن که "صبوری میکنم تا مدار ، مدارا ، مرگ ... "
منم صبوری میکنم، مدارا میکنم، و با تک‌تک چیزهایی که هست و نفرت دارم می‌سازم، چون مجبورم، چون یاد گرفته‌ام که مجبورم بسازم. چون این‌جا راهکار دیگری به من یاد نداده اند.
و ما فقط در جستجوی مقصر می‌گردیم. و عمری که تباه می شوذ...
جهانی که توی تصورات توست فرق‌ش با جهان کنونی‌ات زمین تا آسمان است. آن‌جا آدم‌ها قابل درک‌ند. آن‌جا سرشار خوبی‌هاست،
سرشار از تمام آنچه این‌جا نیست!
جایی که تمام مدت تو خوبی و خوبی‌ها خوب‌ند. مثل این‌جا نیست که خوبی‌ها ساخته‌ی ذهنت باشند و وجود واقعی نداشته باشند.
مثل دیروز و اکنون و فردا نیست که بخندی چون مجبوری. آن‌جا می‌خندی چون همه‌ی چیز ها ایده‌آل است. آدم‌ها خوب‌ند.
و آدم‌های زیادی مثل خودت پیدا می‌شود. و تو خوبی. خوب ِخوب.
آخ از اکنون که این‌گونه می‌گذرد.
شب یه‌آرامش خاصی داره. یه‌آرامشی که می‌شه بشینی یه‌گوشه و ذهنت رو رها کنی...
من شاید توی هیچ‌کاری وارد نباشم؛ ولی مطمئنم حالا حالا ها کسی پیدا نخواهد شد که به‌خوبی من بتونه ذهنش رو رها کنه!
گاهی وقتی تنها یه‌گوشه ی اتاق روی تخت لم دادی و همه‌جا آرومه، ذهنتم برای خودش رهاست، بالشتو که بغل می‌کنی و کلا رها می‌شی، خوشبخت ترین آدمی...
باید زمان رو متوقف کنم و بیشتر فکر کنم. باید به این فکر کنم که از این زندگی چی می‌خوام و چه‌جوری می‌خوام انتقام‌م رو بگیرم.
ولی خب تا وقتی زمان متوقف نیست؛ من ترجیح می‌دم خودمو رها کنم. نمی‌دونید چه لذتی داره!
و وقتی دل‌بستگی نداشته باشی زندگی‌ت قشنگ‌تره.
وقتی راه بری و تا هرفکری خواست توی ذهنت بیاد به این فکر کنی که زندگی هنوز خوشگلیاشو داره!
و وقتی بدونی که یه‌روز میری دنبال خوشگلیای زندگی می‌گردی و محدود نیستی به چیزایی که نباید باشی...
فقط باید مطمئن شی، مطمئن.
به اندازه‌ی تمام کارهای نکرده‌ام خسته‌م.
به اندازه‌ی تمام راه‌های نرفته، به اندازه‌ی نبودن با کسانی که دوست‌شان داشته‌م.
به اندازه‌ی تمام دوست داشته‌هایم که دست‌نیافتنی‌اند. و به اندازه‌ی همه‌ی خستگی‌های دنیا.
و باز می‌خندم. می‌خندم و می‌خندم.
دلم نه رفتن را می‌خواهد ، نه این‌جا ماندن را!
بین خیلی چیزها مانده‌ام. بین کسانی که هستند و کسانی که نیستند. بودنشان سخت است و نبودنشان هم سخت...
شاید آن‌قدرها هم آدم رهایی نیستم. یا شاید هم اصلا من گرفتار رهایی ام!
گاهی به‌چیزهایی که دوست دارم و ندارم‌شان فکر میکنم، به کارهایی که خیلی دوست دارم انجام بدهم و نه می‌توانم و نه می شود. و کم هستند کسانی که درک کنند...
ولی نگاه کن خیلی چیزها اطرافم هست و خیلی چیزها دارم که خوب‌ند و قشنگ. معلوم است که باید راضی باشم و امیدوار!
زندگی هنوز خوشگلیاشو داره...