صبوری می‌کنم تا جهان‌م کامل شود ...

تمام نداشته‌هایم را کنار می‌گذارم و بعد در آینده‌ام دنبال‌شان می‌گردم. و با این‌که امروز هیچ‌‌کدام را ندارم؛ 

از داشتن‌شان خشنودم.

و تمام آن‌چه دارم را نیز کنار می‌گذارم. تمام آن‌چه معنی بودن من است. و بعد به فکر فرو می‌روم. 

فکر این‌که از این جهان چه می‌خواهم؟

و شاید اگر امید به فردا نبود من نیز نبودم. تمام بودن من به یک امید وصل شده‌است... به آرزوهای مبهم‌ام.

و هم‌چنان می‌خندم و می‌خندم و می‌خندم...