سی و یک.

راهش نمیدانم چیست . 

وقتی نه با نوشتن آرام میگیری ، نه فکر کردن و نه حتی با تنها بودن .                                        

راهش نمیدانم چیست؛ رفتن و نرسیدن؟ 

نرفتن و نرسیدن  شاید .

همین کلمات وجودشان آدم را دیوانه میکند؛ روزی هزار بار.

نوشتن و پاک کردن ، حرف و نگفتن ، ماندن و پوسیدن ...                                              

بخواهم بگویم تا صبح ادامه دارد... منفی ، مثبت ، حرف ، فعل ، کلمه ، خستگی ! آه 

خستگی را انگار تزریق کرده باشند. تزریقی دائمی. 

و تکراری که شده جزیی از روزمرگی ها. 

و ادامه ی این راه ، با همه ی روزمرگی هایش.

 نگفته بودی تکرار خستگی ها انقدر سخت است. 

نشسته ای گوشه ای نگاه میکنی فقط؟