آدمی تنهاست با دردی که دارد

مدام با خودت تکرار میکنی که " سحر ندارد این شب تار" و تکرار و تکرار و تکرار ... 

بعد هم چارتار را زیاد میکنی که گرشاسبی هم همین را فریاد بزند ، و بعد می بینی چیزی نمانده تا خفه شوی با غصه هایت ...

و بعد مدام تکرار می کنی آدمی تنهاست با دردی که دارد و مغزت خسته تر می شود. 

و یادت میماند ، تنهایی.  با درد که نه ؛ با دردهایی که داری. 

و از روی اتفاق است که فردا باز میخندی ! از روی تکرار ، عادت .