چهل و چهار.

دو روز دیگه سال عوض میشه ، به قول اینا سال نو میشه . 

جای اون ۳ یِ کنار ِ ۹ یه ۴ می‌ذاریم و به تکرار ادامه می‌دیم... 

این دیگه این همه برو و بیا و فعّالیت نیاز داره؟

خب هر شبی که صبح می‌شه، یا صبحی که شب می‌شه،  این عددها عوض می‌شن.

هر لحظه نفس کشیدن‌مون عددهای زیادی عوض می‌شن. 

چرا خیلی چیزها ان‌قدر مهم می‌شن، و خیلی چیزها رو ان‌قدر بی‌توجه از کنارشون رد می‌شیم؟

خلاصه بگم؛

از این تکرار خسته‌ام. و تکرارها را جشن نمی‌گیرم. و آدم‌ها را درک نمی‌کنم!

چهل و سه.

بیایید یه گوشه بشینیم و تا لحظه ی مرگ علیرضا قربانی گوش کنیم. دیگه آدم حتی دلش مرگ رو هم نمیخواد. 

× جان و جهان چو روی ِ تو در دو جهان کجا بٌوَد؟ 

ای وااای ... 

چهل و دو.

سه سال پیش اسمس داد که زمان نشان میده جایگزینی برای آدم ها وجود نداره ... 

جدی نگرفتم. 

بعد از اون ، هر روز ، هر لحظه ، به من نشان داده شد که جایگزینی نیست. نیست. 

بعد از اون زمان نابودم کرد. و نابودتر. 

کاش هر چیزی رو اون وقتی که باید ، جدیش میگرفتیم ....